ایلان‌ماسک میلیاردر شماره یک کره زمین است. اگر کسی بتواند فضای مجازی را از طریق تصاحب 44 میلیارد دلاری توییتر به بهشت یا جهنم آزادی بیان تبدیل کند، مطمئناً همین شخص است. درسته؟
هنگامی که غول‌های بازار آزاد مانند ماسک یا جف بزوس (که واشنگتن پست را در سال 2013 خریداری کرد) مسئولیت رسانه‌های جمعی را بر عهده می‌گیرند، نگرانی‌ها در مورد جهت‌گیری آزادی بیان که عنصر اساسی مشارکت دموکراتیک است، افزایش می‌یابد.
این اقدامات به نگرانی‌های گسترده در مورد خصوصی‌سازی فزاینده فضاهای عمومی منجر می‌شود. معامله توییتر ممکن است فقط مالکیت را از یک مجموعه خصوصی به مجموعه دیگر منتقل کند، اما این واقعیت که ثروتمندترین و بحث برانگیزترین میلیاردر این موضوع دخیل است، اوضاع را بدتر می‌کند.
ما نباید قدرت رسانه‌های خصوصی را دست کم بگیریم. تقریباً در همان روزی که قرارداد اولیه ماسک با توییتر به بن‌بست رسید، اتحادیه اروپا اعلام کرد که قانون خدمات دیجیتال را تصویب خواهد کرد.
ماسک اگر بخواهد می‌تواند تمام ناظران محتوای توییتر را اخراج کند، اما دیری نمی‌گذرد که باید دوباره آنها را استخدام کند. هر یک از دسته‌بندی‌های داده و محتوا در قانون اتحادیه اروپا پوشش داده شده است و جریمه های سنگینی می‌تواند برای نقض آنها اعمال شود بنابراین تنها راه برای جلوگیری از جریمه‌ها ادامه نظارت است.